Batman: Year One, Part 2 (1987)

การต่อสู้ของบรูซ เวย์น ในวัยหนุ่ม ในฐานะแบทแมนได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
เพื่อขจัดอาชญากรรมให้หมดสิ้นไป แบทแมนมีเป้าหมายที่เขาต้องตามล่า
ถึงแม้นั่นจะหมายความว่าเขาต้องเป็นปฏิปักษ์กับตำรวจทั้งก็อธแธมก็ตาม....

Batman: Year One, Part 2 (1987)
เรื่องโดย : Frank Miller | ภาพโดย : David Mazzuchelli
วางจำหน่าย : 28 กุมภาพันธ์ 1987
สำนักพิมพ์ : DC Comics
ผู้สปอยล์ : Red Hood's Outlaw

เขาผ่านการฝึกฝน ผ่านการวางแผน และรอคอยมาแล้วถึงสิบแปดปี

เขาคิดว่าเขาพร้อมแล้ว...

บทที่สอง : ประกาศสงคราม

(War is Declared)

(คลิ๊กที่รูปเพื่อดูรูปขนาดใหญ่)

4 เมษายน

Gordon : (วันใหม่เริ่มต้นขึ้นแต่เช้าด้วยสายเข้าจากเมอร์เคล (Merkel) เรื่องสถานการณ์จับตัวประกันที่วงเวียนบริกแฮม (Brigham Circle)

การจราจรในยามเช้าก็อธแธม (Gotham City) แย่เสียยิ่งกว่ากรุงเทพมหานคร ผู้หมวดเจมส์ กอร์ดอนนั่งดื่มกาแฟระหว่างทางไปทำงาน ฝนข้างนอกตกหนัก

Gordon : (บาร์บารา (Barbara) ตื่นขึ้นมาพร้อมผม เธอตื่นเสมอไม่ว่าผมจะพยายามเงียบสักเพียงใด และด้วยทางใดทางหนึ่ง เธอก็เตรียมกาแฟพร้อมไว้ทันผมแต่งตัวทุกที)

Gordon : กำลังไป เมอร์เคล

ลุงเจมส์พูดใส่วิทยุตำรวจ อีกมือถือแก้วกาแฟเขียนไว้ด้วยว่า "คุณพ่อที่หนึ่งในโลก (World's Greatest Dad)"

Gordon : (ฝนตกเล่นงานสายวอฯบนรถผมซะแล้ว ได้ยินเสียงกรอบแกรบระหว่างทุกๆสี่คำ ผมอยู่ห่างที่เกิดเหตุแค่สี่บล็อค ท้องไส้ผมแกว่งไปมาตามเครื่องยนต์ท่ามกลางการจราจรที่กีดขวาง บ้าชิบ ไอ้พวกชอบชะลอรถดู)

โจรเอาปืนจ่อหัวเด็กหญิงอยู่ริมหน้าต่าง พร้อมพึมพำถ้อยคำที่แปลออกมาเป็นภาษาอังกฤษไม่ได้

โจรลักพาตัว : ไม่ ไม่สามารถ ไม่ต้องการ ไม่ว่างเปล่า

Gordon : (ดีสุดที่ผมบอกได้ ไม่มีใครแน่ใจว่าโจรลักพาตัวมันต้องการอะไร เขาไม่ได้พูดจารู้เรื่องอะไรนัก เขาเอาปืนขู่เด็กสามคนไว้ ดูเหมือนเมอร์เคลพอมีประวัติเขาอยู่บ้าง)

Merkel : ผมบอกว่าไม่ครับท่าน เขายังไม่ได้ยิงซักนัดเลย ...ไม่ครับ ไม่ใช่ประวัติอาชญากรรม ได้เรื่องมาจากโรงพยาบาลบ้าอาร์แคมอไซลัม (Arkham Asylum) ใช่ครับ อาร์แคม... ชื่อเขาคืออัลเบิร์ต บลูม (Albert Blume) วินิจฉัยว่ามีอาการจิตหวาดระแวง ปล่อยตัวออกมาสองอาทิตย์ก่อน....

ในสายวิทยุมายังผู้หมวดกอร์ดอน เขาได้ยินคำพึมพำเกี่ยวกับความรุนแรง ปัญหา และมีชื่อใครบางคนหลุดเข้ามาในสายด้วย ทำเอาผู้หมวดทำกาแฟหก รีบขับรถเกยขึ้นฟุตบาทเลยทีเดียว

Gordon : (แบรนเดน (Branden))

ชายข้างถนน : พระช่วย คุณ...

Gordon : (กาแฟราดลงบนตักผม ทำเอาผมหมดซึ่งความอดทน แบรนเดน เขากับพวกตำรวจเสียสติของเขา ได้จบลงด้วยการสังหารหมู่แน่)

Branden : พวกเราไม่ได้มาเพื่อเถียงกับคุณ เมอร์เคล เรามาเพื่อเก็บกวาด และผมไม่เห็นแม้แต่ร่องรอยของผู้หมวดกอร์ดอนขี้ใจอ่อนของคุณเลย โอ้ ไม่...

ผู้หมวดกอร์ดอนขับรถพุ่งเข้ามากลางวง แถมเกยเข้ากับที่กั้นของตำรวจอีกต่างหาก ผู้อยู่ในเหตุการณ์พากันก่นด่าและโดดหลบแทบไม่ทัน

Gordon : (เดือนที่แล้วแบรนเดนกับทีมหน่วยสวาท (SWAT Team) เข้าคลี่คลายสถานการณ์จลาจลที่โรบินสันพาร์ค (Robinson Park) ไม่เหลือแม้แต่รูปปั้นตั้งอยู่เลย)

โจรลักพาตัว : กระตุ้นหัวใจ ไม่ได้กลิ่นบ่อยๆ ปืนเยอะเกินไป (มันพูดอะไรของมันเนี่ย)

Gordon : (เด็กพวกนั้นไม่มีโอกาสเลย เขาจะกดดันเจ้าโจรบ้านั่นจนสติหลุด--)

Branden : กอร์ดอน--

Gordon : อยากสู้คนก็ไปหาเคสอื่นเอาเอง แบรนเดน ไม่งั้นฉันจะฟ้องนาย

คนในหน่วยสวาท 1 : โอ้เพื่อน กอร์ดอนมา...

คนในหน่วยสวาท 2 : เขาจะไป--

Gordon : (ผมเอาสิ่งที่หนักอยู่ที่สะโพกออกมา ผมชูมันเหมือนยกหางหนูตายและภาวนาให้เจ้าโจรเข้าใจ ด้านหลังผมแบรนเดนสบถ ผมเดินเข้าไปทางประตูหน้า ผมมั่นใจว่าไม่มีใครเห็นว่าขาผมสั่น)

กอร์ดอนหยิบปืนออกจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะชูให้โจรดูแล้วโยนทิ้งไว้ที่พื้น

Gordon : (ผมหวังว่าบาร์บาราไม่ได้ดูข่าวอยู่ ผมรู้ว่าเธอดู)

ผู้ประกาศข่าว : ผู้หมวดกอร์ดอนเพิ่งจะเข้าไปในตัวอาคาร ยังไม่มีวี่แววของเสียงยิงปืน

Gordon : (บันไดส่งเสียงลั่น ดังเกินไป อาการจามที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาตั้งแต่ยี่สิบนาทีที่แล้วคอยคุกคามผมอยู่ตลอด น้ำมูกไหล ผมไม่กล้าพอจะปาดมันออก เด็กผู้หญิงกำลังร้องไห้อยู่)

have the nerve to หมายถึง กล้าพอที่จะทำอะไรบางอย่าง ส่วนมากใช้ในการท้าทายคนอื่น หรือทำอะไรที่ต้องใช้ความกล้า

กอร์ดอนเดินขึ้นบันไดมาปะทะกับเจ้าโจรที่กำลังอุ้มเด็กพร้อมชี้ปืนมาที่เขา

โจรลักพาตัว : แมงมุม น่าเกลียด อย่าส่งเสียงมัน ไม่เอาข้าวกลางวัน ไม่เอาข้าวกลางวัน

Gordon : ฉันจะสั่งให้

Gordon : (รองเท้าผมเต็มไปด้วยน้ำฝนเย็นเยือก แต่เท้าผมอุ่นถ้าเทียบกับท้องผม)

โจรลักพาตัว : ไม่เอาข้าวกลางวัน ไม่เอาอาหารเน่า

Gordon : ฉันรู้ ฉันรู้

โจรลักพาตัว : ไม่เอา--

กอร์ดอนขัดจังหวะการพล่ามของเจ้าโจรเพี้ยนด้วยการกระชากแขน ทำเอาปืนหล่นจากมือ เด็กผู้หญิงหลุดจากแขนโจร ส่วนกอร์ดอนจัดการเขาด้วยหมัดที่ใบหน้า

Gordon : (พวกเด็กที่น่าสงสารต้องหวาดกลัวจนคิดอะไรไม่ออกแน่ๆ ใช่ อย่างกับผมไม่เป็นงั้นล่ะ)

5 เมษายน
ในห้องทำงานของผู้บัญชาการตำรวจ จิลเลียน โล๊บ (Gillian Loeb)
แบรนเดนกับโล๊บกำลังคุยกันสีหน้าเครียด โล๊บยกหนังสือพิมพ์พาดหัวข่าว "ตำรวจฮีโร่ (Hero Cop)

Leob : ฉีกหน้าฉัน ต่อหน้าคนของฉัน ทำฉันขายหน้า มันน่ะสร้างแต่ปัญหา นายก็รู้ว่าฉันเห็นใจนายใช่มั้ย แบรนเดน? ใช่นายรู้ และนายก็รู้ว่าฉันไม่ต้องการอะไรมากไปกว่ากำจัดมันออกจากหน้าที่ เพื่อนที่ดีของฉัน นักสืบแฟลส (Detective Flass) เคยเสนอแนะหลายต่อหลายอย่างตลอดเวลาที่ผ่านมา แต่เราจะต้องอดทน กอร์ดอนมีพวกสื่ออยู่ข้างเขา

Gordon : (มันส่งเสียงดัง ดินปืนทำผมแสบตาและเข้าจมูกผม ก้อนตะกั่วพุ่งออกไป ถ้าหากนั่นคือคนจริงๆ ลูกกระสุนจะบดกระดูกสันหลังของเขาและขาเขาจะตายทันทีแม้แต่ชั่วขณะที่หัวใจเขาระเบิดออก

ทางด้านคนที่ถูกนินทาก็กำลังซ้อมยิงปืนอยู่อย่างจริงจัง ร่องรอยบนเป้ายิงแสดงให้เห็นว่ายิงแม่นเข้าตรงที่หัวใจ

Gordon : (อีกนัดหนึ่ง กระสุนจะทิ้งรูแบบเรียบร้อยไว้ที่หน้าผากและผมจะเห็นความหวาดผวาในดวงตาของเขาขณะมันดันครึ่งหนึ่งของสมองเขาทะลุไปยังด้านหลังของกะโหลก ผมเกลียดปืน ผมเกลียดงานของผม แต่ผมฝึกเสมอ)

6 เมษายน
Gordon : (เตะอีกแล้ว เด็กที่แข็งแรง เจมส์ตัวน้อย)

กลางดึก บาร์บาราภรรยาของเขาหลับสนิท แต่ลุงเจมส์กลับนั่งในความมืดแล้วแอบสูบบุหรี่

Gordon : (ผมภาวนาให้เขาแข็งแรงให้มาก และฉลาดพอจะเอาตัวรอดได้ ผมปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ผมทำพังจนเลวร้ายถึงขั้นปล่อยให้ชีวิตเด็กบริสุทธิ์คนนึงเกิดมาได้อย่างไร? ในเมืองอันปราศจากความหวังแห่งนี้)

นอกหน้าต่างของเขา มีเงาของผ้าคลุมผืนใหญ่ของคนที่เรารู้จักกันดี

9 เมษายน

Gordon : (พวกเขาเรียกมันว่าคืนหยุดพัก มันเริ่มต้นอย่างดีทีเดียว ด้วยกลิ่นหอมของไก่อบเลมอนของบาร์บารา-- แล้วนิ้วของเธอ นวดน้ำมันทาผิวลงบนไหล่ของผม... รัคมานินอฟ* (Rachmaninoff) เล่นคลอเบาๆ เป็นความคิดของเธอ ล้าสมัยไปนิดแต่ได้ผล)

night off หรือ day off หมายถึงการหยุดพักงาน/ไม่ต้องทำงาน/เว้นจากธุระ ขึ้นอยู่กับว่าเวลาทำงานนั้นเป็นตอนกลางวันหรือกลางคืน

*หมายเหตุ : เซอร์เกย์ รัคมานินอฟ (Sergei Rachmaninoff) เป็นนักประพันธ์ดนตรี นักเปียโน และวาทยกรชาวรัสเซีย แนวดนตรีของเขาคือเพลงคลาสสิคและเขาถือว่าเป็นนักดนตรีที่เก่งมากคนหนึ่ง

Barbara : ไม่ต้องถึงกับไปเมโทรโพลิส (Metropolis) ให้บุรุษเหล็ก (Man of Steel) ช่วยหรอก แต่หลังคุณใช้เครื่องเจาะหินน่ะกำลังดี

Gordon : รู้สึกดีมากเลยที่รัก

แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดบรรยากาศ บาร์บาราลุกขึ้นไปรับให้สามี

Barbara : คุณบอกจะถอดปลั๊กนี่

Gordon : ผมลืมน่ะ ที่รัก ขอโทษจริงๆ

Barbara : ใช่ค่ะ จ่า บางทีคุณควรโทรไปสวนสัตว์แทน ก็ได้ ก็ได้ ฉันจะเรียกเขาให้.... สายจากเมอร์เคลน่ะ บางอย่างเกี่ยวกับค้างคาวยักษ์ ฉันจะเก็บไก่อบไว้ให้คุณ

อีกด้านหนึ่ง วันนี้เป็นวันแรกที่บรูซ เวย์นสวมผ้าคลุมและใส่หน้ากากค้างคาว เขากำลังเผชิญหน้ากับแก๊งวัยรุ่นที่แอบมาขโมยของบนอพาร์ทเมนต์ และกำลังจะหลบหนี

Bruce : (เครื่องแต่งกายนี้ได้ผล... มากกว่าที่ผมหวังไว้ พวกเขาชะงักงันและจับจ้องและให้เวลาผมเคลื่อนไหวอย่างเหลือเฟือ ผมเข้าประชิดคนที่ดูแข็งแรงกว่าเพื่อน ส่งเสียงคำรามในแบบที่ได้มาจากแอฟริกา (Africa) และในทันใดนั้นทุกๆอย่างก็กระจัดกระจาย คนที่อยู่ทางซ้ายของผมร้องเรียกหาแม่ ในขณะที่คนทางขวาตั้งสติได้และกระโดดไปตั้งท่า-- เขาคนนี้จะเป็นปัญหา คนที่แข็งแรงที่สุดเริ่มหวาดผวา--- มากจนเกินไป)

เด็กวัยรุ่นที่แบทแมนตั้งใจขู่ให้กลัวกลับตกใจและหงายหลังตกระเบียงไป! 

Bruce : (ไม่นะ ผมไม่ใช่ฆาตกร)

แบทแมนคว้าข้อเท้าเขาไว้ได้ทันอย่างหวุดหวิด

Bruce : (เขากรีดร้อง ราวกับเด็กสาว อายุไม่น่าเกินสิบห้า แค่เด็ก เขายังเด็กอยู่เลย)

และในขณะที่บรูซกำลังสนใจอยู่กับเด็กชายที่ห้อยต่องแต่งอยู่ ก็เป็นโอกาสของอีกสองคนที่เหลือที่จะจัดการ

Bruce : (เด็กคนที่ผมเป็นกังวลใช้โอกาสของเขา เขาฝึกมา การเตะของเขามีแรง)

Bruce : (เขาไม่ตระหนัก หรือว่าเขาไม่สนใจ-- ว่าถ้าผมปล่อยมือไป เราอยู่เหนือพื้นดินถึงยี่สิบชั้น)

เด็กคนเดิมยังคงพยายามเตะบรูซไม่หยุด ส่วนอีกคนยกโทรทัศน์จะทุ่มใส่เขา

Bruce : (อีกครั้งหนึ่ง นี่มันเริ่มจะแย่แล้ว)

และเขาก็ทำสำเร็จ บรูซจับข้อเท้าเด็กหนุ่มอยู่มือเดียว โทรทัศน์หล่นลงไปเบื้องล่าง เขาต้องเริ่มโต้กลับก่อนที่จะมีใครตกลงไป

Bruce : (อย่างมั่นคง จับไว้ก่อน--)

บรูซเตะเข้าที่ลำตัวของเด็กคนที่ทุ่มโทรทัศน์

Bruce : (ซี่โครงหลายซี่ของเขาจะต้องหัก ช่างเขาก่อน-- โทรทัศน์ยังตกไม่ถึงพื้น-- ไม่สำคัญหรอก ยึดไว้ให้แน่น อีกคนโจมตีอีก ใช้ขาอีกที ทีนี้ก็จับมันซะ)

บรูซคว้าขาของเด็กจอมเตะไว้ได้

Bruce : (ทีนี้บิดมัน ให้เต็มแรง---โทรทัศน์กระแทกพื้น ผมดึงร่างที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา เป็นเรื่องดีที่เขาสลบไป ถ้าเขายังดิ้นอยู่ล่ะก็... ไหล่ของผม ฟันของผมยังคงอยู่ในที่ของมัน... ผมโชคดี เป็นมือสมัครเล่นที่โชคดี)

15 พฤษภาคม

ทางด้านพวกตำรวจกำลังสืบสวนถึงร่องรอยของชายลึกลับที่ปรากฏตัวในยามวิกาล พวกเขามีภาพสเก็ตช์สามแบบบนผนัง และเราก็รู้กันดีว่าสองแบบแรกไม่ใช่แบทแมนแน่ๆ กอร์ดอนยืนอยู่กลางห้อง พร้อมสาวผมบลอนด์อีกคนหนึ่งซึ่งดูท่าทางจะทำคดีนี้อยู่เช่นกัน

Gordon : ถ้าเราทุกคนจะหยุดโหวกเหวกโวยวายกันซักครู่จะดีมาก สุภาพบุรุษ ศาลเตี้ยของเรา-- หรือแบทแมน ตามที่คนเรียกกัน ได้กระทำการทำร้ายร่างกายอย่างเห็นได้ชัดไปแล้วถึงเจ็ดสิบแปดคดีในห้าสัปดาห์ที่ผ่านมา ในระหว่างช่วงเวลาดังกล่าว รูปแบบของเวลาและวิธีการที่แน่นอนนั้นได้ปรากฏออกมา ชัดเจนว่าเขามีทักษะทางกายภาพอันมากกว่าคนทั่วไป

Flass : ไม่ใช่เขา มันต่างหาก

ลุงเจมส์ไม่ปล่อยให้แฟลสพูดสอดขึ้นมาเฉยๆ เขาหันไปจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาเพ่งเล็ง แฟลสอยู่ในสภาพไม่จืด จากครั้งล่าสุดที่เล่นงานกอร์ดอน

Gordon : คุณมีเรื่องอะไรอยากแบ่งปันมั้ย นักสืบแฟลส?

Flass : เขาไม่ใช่มนุษย์ ผมแค่จะบอกว่าเขาไม่ใช่คน

Gordon : ขอบคุณ นักสืบแฟลส... ในขณะที่เจ้าศาลเตี้ยระมัดระวังมาตลอดในการทำตัวให้คาดเดาไม่ได้ เลือกย่านที่จะทำการจู่โจมในแบบสุ่ม แต่เขาก็คงที่ในเวลาปฏิบัติการเป็นช่วงเที่ยงคืนถึงตีสี่เสมอ... มีใครมีไฟแช็คมั้ย? ขอบคุณ นักสืบเอสเซ่น (Detective Essen)

นักสืบสาวสวยยื่นไฟแช็คให้ลุงเจมส์ และเขาก็หยิบบุหรี่ออกมาสูบก่อนพูดต่อ

Gordon : เขากำลังค่อยๆก้าวจากเหตุร้ายตามท้องถนนขึ้นไปยังระดับอาชญากรรมที่สูงกว่าเดิม จากโจรปล้นขี้ยาไปยังคนขายยาและคนจัดส่ง และในระหว่างทาง เขาก็ค่อยๆกำจัดพวกตำรวจที่อาจจะช่วยเหลือกระบวนการนั้นไปด้วย... ทีนี้ แฟลส ช่วยบอกสิ่งที่คุณรู้เกี่ยวกับแบทแมนให้พวกเราฟังที พยายามอย่าพูดเกินจริงล่ะ

Flass : มันก็เป็นอย่างที่ผมรายงานแหละ ผู้หมวด ผมได้รับข้อมูลเล็กๆน้อยๆมาจากแหล่งนิรนาม นำผมไปยังการลอบขนส่งยาเสพติดแถวย่านอีสต์เอนด์ (East End)

แฟลสเล่า สีหน้าเขาดูอารมณ์เสีย จากความอับอายที่กอร์ดอนพูดจาเหมือนพาดพิงเขาเรื่องตำรวจเลวหรือเปล่าก็ไม่ทราบ

Gordon : ("ผมกำลังอยู่ระหว่างการเข้าจับกุมพวกเดอะเฟลอนส์ (The Felons) ด้วยตัวคนเดียว" แฟลสพูดก่อนจะไอ เขามองไปรอบห้องเพื่อจะดูว่ามีใครอยากจะคัดค้านเขามั้ย แล้วเล่าต่อ)

แต่ในความเป็นจริงนั้นแฟลสเองนั่นแหละที่ขนยากับพวกเฟลอนส์

Gordon : ("ตอนนั้นเองที่ผมได้ยินเสียงสะบัดปีกยักษ์ของมัน มันโฉบลงมาจากฟ้า--" ใครบางคนหัวเราะคิกคัก แฟลสหน้าแดงซะยิ่งกว่าเดิม "ปีกของมันกว้างราวๆสามสิบฟุต มันแผดเสียงอย่างกับ... แบบว่า ผมไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้เลย... หนึ่งในพวกเฟลอนส์ที่ผมยังไม่ทันปลดอาวุธชักปืน .357 แม๊กนั่ม (.357 Magnum) ขึ้นมา--")

Gordon : ("เขายิงระยะใกล้--ตรงไปยังสิ่งมีชีวิตนั่น และกระสุนพุ่งผ่านตัวมันไปเลยราวกับมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น--" เสียงพ่นจมูกกับหัวเราะคิกคักหยุดแฟลสนิ่งไปวินาทีนึง เขาหันมาทำหน้าใส่ผมแบบที่ผมอยากจะใส่กรอบแขวนกำแพง "--และมันเริ่มหัวเราะออกมา... สมาชิกคนอื่นๆในแก๊งชักปืนออกมาทันที-- บางอย่างพุ่งออกมาจากมือของสัตว์ประหลาด ผมจำได้ว่าสังเกตเห็นมันมีกรงเล็บ...")

ตำรวจ 1 : กรงเล็บ แหงล่ะ

Flass : มันเป็นพวกลูกดอกเล็กๆ มันทำให้พวกเฟลอนส์ขยับเขยื้อนไม่ได้ แต่มันละเว้นผมไว้

single out หมายถึง เลือกคนใดคนหนึ่งออกจากกลุ่ม

ตำรวจ 2 : ลูกดอกเล็กๆเนี่ยนะ

Gordon : ทุกคน ทุกคน... เชิญต่อ แฟลส ขอล่ะ

กอร์ดอนโบกไม้โบกมือให้คนอื่นๆเลิกล้อเลียนแฟลส

19 พฤษภาคม

Bruce : (เครื่องแต่งกาย และอาวุธได้ผ่านการทดสอบแล้ว มันถึงเวลาที่จะเริ่มเรื่องจริงจัง จัดการคนขับรถไปทีละคน ผมค่อยๆคลืบคลานเข้าใกล้คฤหาสน์ของนายกเทศมนตรี มีเพียงคนขับรถสามคนเท่านั้นที่หลับอยู่ และเพียงแค่ครึ่งหนึ่งของพวกเขาที่พกอาวุธ มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งในสวนที่มีปืนอัติโนมัติ)

แบทแมนจัดการยิงยาสลบใส่คนขับรถที่ตื่น และจัดการปลดอาวุธยามเรียบร้อย เขาเคลื่อนไหวเงียบๆโดยไม่มีใครรู้

ท่านนายกเทศมนตรีกำลังดินเนอร์อย่างหรูหราอยู่พร้อมคนสนิท ในตอนที่มีสายเข้าจากลุงเจมส์ มายังผู้บัญชาการโล๊บ ที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่เช่นกัน

Loeb : ผู้หมวดกอร์ดอนหรือ เป็นเรื่องเซอร์ไพรส์ที่น่ายินดีอะไรอย่างนี้... แบทแมน? ผมกำลังกินข้าวอยู่น่ะผู้หมวด... ไม่ ผมไม่ได้ยื่นคำขอของคุณไปยังฝ่ายบุคคล ผมว่ามันเกินความจำเป็นนะ.... ใช่ ผมตระหนักดีว่าเจ้าศาลเตี้ยกระทำผิดกฏหมายไปกี่กระทง แต่ทุกๆเรื่องก็มีสองด้านไม่ใช่รึไง?

Bruce : (ผู้หมวดกอร์ดอน ผมได้ยินชื่อเขามาบ่อยทีเดียว ใครที่ผมเพ่งเล็งล้วนแต่เกลียดเขา 

แบทแมนตั้งเครื่องมือที่เหมือนเครื่องเป่าเอาไว้ด้านนอกหน้าต่างห้องอาหาร ดูเหมือนเขาจะมีธุระส่วนตัวกับคนเหล่านี้ซะแล้ว

Bruce : (เครื่องมือเรียบร้อย)

Loeb : ใช่ มันมี และเจ้าแบทแมนนี่ก็สร้างผลกระทบในทางบวกต่อจิตใจประชาชน คุณสังเกตเห็นอาชญากรรมตามท้องถนนลดลงในช่วงหลายสัปดาห์มานี่รึเปล่า? อีกอย่าง ผมไม่คิดว่าผมจะต้องชี้แจงตัวเองให้พวกผู้หมวดฟังนะ ผมหวังว่าเราทั้งสองฝ่ายจะเข้าใจกันนะกอร์ดอน
หญิงสาวผมขาว : คุณเคยเห็นแบทแมนที่ว่านี่รึยังคะผู้บัญชาการ เขาว่ากันว่ามหึมาเชียวล่ะ
ชายเสื้อขาว : คุณไม่ควรไปถามเขานะมาเรียน (Marian) ทุกวันนี้จิลมีงานล้นมือแล้ว เรากำลังวางใจให้เขาจัดการเรื่องแบทแมน และเรื่องกอร์ดอน
Loeb : และผมก็ซาบซึ้งในการวางใจของพวกคุณ หนุ่มๆ ใช่แล้ว ดีจริงที่ได้เจอพวกคุณ นานแล้วเหมือนกันนะ

Bruce : (ยังก่อน...)

ชายเสื้อฟ้า : บ้าชิบ จิล ก่อนหน้านี้ไม่มีใครอยากจะเข้าใกล้คุณเลยจนผลสำรวจออกมาเรื่องแบทแมนน่ะ อย่างกไวน์สิมาเรียน
หญิงชุดดำ : ชาร์ลี (Charlie) ปากคอคุณนี่นะ
ชายชุดขาว : นายสมาชิกสภาน่ะขวานผ่าซากเกี่ยวกับเรื่องที่เขากังวลไง ปีนี้เป็นปีเลือกตั้งนี่ องค์กรของผมเองก็เป็นกังวลอยู่เช่นกัน ผู้บัญชาการ แบทแมนทำให้เราสิ้นเปลืองเงินมาก
Loeb : ทุกอย่างมีสองด้าน เพื่อนๆ ลองมองในระยะยาวสิ ธุรกิจบนท้องถนนเล็กๆน้อยๆถูกยับยั้ง ใช่ แต่ผู้คนของก็อธแธมมีฮีโร่ มันทำให้พวกเขารู้สึกปลอดภัย และยิ่งพวกเขารู้สึกปลอดภัยมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งถามคำถามน้อยลงเท่านั้น
ชายชุดขาว : ผมไม่ชอบเลย มันปั่นป่วนโน่นนี่ไปหมด ไอ้เจ้าเดนท์ (Dent) นั่นกำลังดันฝ่ายกิจการภายในให้เล่นงานนักสืบแฟลส แฟลสน่ะยากจะหาคนมาแทน และถ้าเขาปริปาก....
Loeb : เดนท์น่ะเป็นปัญหาของคุณจริงๆ ฟัลโคนี่ (Falcone)

*หมายเหตุ : ในหน้านี้มีการพูดถึงเดนท์ หรือก็คือ ฮาร์วีย์ เดนท์ (Harvey Dent) ที่เรารู้จักกันในฐานะวายร้าย ทูเฟซ (Two-Face) แต่ในตอนนี้เขายังเป็นผู้ช่วยอัยการเขต ดังนั้นตลอดเล่มนี้เขาจะยังคงเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งของแบทแมน ไม่ใช่ตัวร้ายนะคะ ส่วนฟัลโคนี่ หรือ คาร์มีน "เดอะโรมัน" ฟัลโคนี่ (Carmine "The Roman" Falcone) คนนี้ ถือว่าเป็นหนึ่งในหัวหน้าแก๊งใหญ่ที่สุดในก็อธแธม ซึ่งจะปรากฏใน story asc สำคัญๆของแบทแมนอีกหลายเล่ม ชื่อของเขาเป็นภาษาอิตาเลียน ถ้าคำอ่านผิดไปขออภัยด้วยค่ะ

Bruce : (ตอนนี้แหละ)

บรูซกะจังหวะที่เหมาะสมก่อนจะโยนแก๊สเข้าไปยังหน้าต่าง คนข้างในพากันแตกตื่น

Loeb : อะไรวะเนี่ย--
ชายเสื้อดำ : ใครกัน--

แบทแมนตัดสายไฟด้านนอก คนข้างในจะไม่เห็นเขา

เสียง 1 : พระเจ้า เราจะตายกันหมด
เสียง 2 : ไฟ เกิดอะไรกับไฟฟ้า

Bruce : (ทีนี้ก็เอากำแพงออก เปิดเครื่อง มันเป็นเวลาแสดง--)

เสียง 3 : ใจเย็นหน่อย บ้าชิบ มันก็แค่ควัน
เสียง 4 : ใครมันแกล้งวะ--
เสียง 5 : พิษ มันเป็น--
เสียง 6 : หุบปาก--

ข้างในวุ่นวายโหวกเหวกไม่รู้ใครเป็นใคร แบทแมนกดปุ่มเครื่องเป่าที่วางไว้ที่พื้น (ผู้สปอยล์เข้าใจว่าเป็นเครื่องเป่าควันนะ 5555) พร้อมโยนระเบิดมือไปยังกำแพง จนเกิดระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว

ภาพที่ปรากฏนั้นน่ากลัวสมใจแบทแมน ร่างทะมืน ผ้าคลุมสีดำ และกลุ่มควันเต็มพื้น

Bruce : สุภาพสตรี สุภาพบุรุษ พวกคุณกินกันอย่างดี

แบทแมนเดินเข้ามาหยิบฝาของถาดไฟและค่อยๆปิด

Bruce : พวกคุณกัดกินความร่ำรวยของก็อธแธม จิตวิญญาณของเมืองนี้.... งานกินเลี้ยงของพวกคุณใกล้จะสิ้นสุดแล้ว จากช่วงเวลานี้ไป... ไม่มีใครในพวกคุณปลอดภัยทั้งนั้น

สุดท้ายแล้วแบทแมนก็หายตัวไปพร้อมกับความมืดสนิท

20 พฤษภาคม
จากที่แบทแมนได้ไปคาดโทษทุกคนที่คฤหาสน์นายกฯเอาไว้ รวมทั้งโล๊บด้วย คนที่โดนหางเลขไปด้วยกลับกลายเป็นกอร์ดอนแทน

Loeb : ไม่มีข้ออ้าง กอร์ดอน สยบไอ้ศาลเตี้ยนั่นให้ได้ ให้เร็วด้วย หรือจะเสียงาน!
Gordon : ...ครับท่าน...

2 มิถุนายน
Bruce : (เธอรู้วิธีเดินบนส้นสูง เดี๋ยวนี้ผู้หญิงน้อยคนจะเดินเป็น มันเป็นศิลปะที่สูญเสียไปอย่างแท้จริง)

หญิงสาวผมบลอนด์หน้าตาสะสวยเดินมาตามถนน ก่อนที่จะมีโจรมุมตึกโดดเข้ามาแย่งกระเป๋าถือ พวกเขาพากันยื้อแย่งชุลมุน

Bruce : (และเธอก็รู้วิธีส่งเสียงร้อง คุณจะได้ยินมันแม้จากบนหลังคา โดยปกติ การกรีดร้องจะไม่ช่วยอะไร ไม่ในย่านนี้ ย่านอีสต์เอนด์ เดินแถวนี้ยามเที่ยงคืนนั้นถือเป็นการฆ่าตัวตาย โชคดีของเธอที่แถวนี้มีตำรวจอยู่เต็มไปหมด)

หญิงสาวคว้ากระเป๋าตัวเองแล้ววิ่งหนีได้ แต่ชายคนนี้ก็ไม่ยอมกลับไปมือเปล่า

Bruce : (นั่นก็จ่าเฟ็ค (Sergeant Feck) เล่นบทคนขี้เหล้า และที่นั่งหลังค่อมอยู่ในรถเก๋งคันนั้น นักสืบเชลลี่ (Detective Shelly) และเลอร์เนอร์ (Detective Lerner) ยังมีเจ้าหน้าที่อีกหกคนหมอบตัวอยู่ตามระเบียง และถังขยะถัดไปตรงบล็อคนั้น กอร์ดอนใช้แรงงานหลายคนไปอย่างเสียเปล่ากับกับดักล่อผมพวกนี้)

5 มิถุนายน
ชายคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง โดนมัดแขนขาไว้ในท่าทางน่าอับอาย เขาคือฟัลโคนี่หรือที่คนเรียกกันว่าเดอะโรมันนั่นเอง

ลูกน้อง 1 : ท่านครับ รถโรลซ์ (Rolls Royce) ของท่าน-- มันไม่อยู่--
ลูกน้อง 2 : ท่าน--
Falcone : ฝีมือมัน มันบอกรถอยู่ในแม่น้ำ มันบอกด้วยว่าท่าไหน มันคิดว่ามันเป็นโรบินฮู้ด (Robin Hood) มันต้องตาย

6 มิถุนายน
ในห้องทำงานของฮาร์วีย์ เดนท์ ผู้ช่วยอัยการเขต วันนี้ผู้หมวดกอร์ดอนมาเยี่ยมเขาถึงที่

Gordon : เขารู้ว่าเมื่อไหร่และที่ไหนที่เราวางกับดักไว้ให้เขา และแต่ละคืนเขาคอยข่มขวัญพวกคนที่ทรงอำนาจที่สุดในก็อธแธม คุณได้ยินรึยังว่าเขาทำอะไรกับรถของเดอะโรมัน (The Roman)?
Dent : ผมหัวเราะเหมือนไอ้โง่เลยล่ะผู้หมวด รถโรลซ์รอยซ์ทั้งคัน
Gordon : ใช่ คุณตามเล่นงานเดอะโรมันมาเป็นปีๆ จากที่ผมได้ยินมานะ จริงๆคุณเข้าใกล้จนเกือบจะตั้งข้อหาเขาได้ครั้งสองครั้งนี่ พยานหลายคนของคุณกลับคำให้การ ส่วนที่เหลือหายสาบสูญ คุณต้องหงุดหงิดแย่
Dent : โอ้ ใช่แล้ว

กอร์ดอนเดินมายังราวดัมเบลและลองยกขึ้น และดูเหมือนไม่ยากเท่าไหร่สำหรับเขาซะด้วย

Gordon : ผมเข้าใจว่าโรมันใช้กำลังของเขากันคุณให้เป็นผู้ช่วยอัยการเขต ฮู่... คุณออกกำลังกายประจำสินะ คุณเดนท์?
Dent : คุณกำลังจะถามอะไรผมกันนี่ ผู้หมวด
Gordon : ผมอยากจะขอข้อมูลว่าคุณอยู่ที่ไหนตามวันที่เหล่านี้...

เดนท์หันมาพูดกับแบทแมนที่ซ่อนอยู่หลังโต๊ะ

Dent : นึกว่าเขาจะไม่ไปซะแล้ว คุณออกมาได้แล้วล่ะ

ทางด้านกอร์ดอนกับเอสเซ่นก็กำลังคุยกันบนรถ ดูท่าทางเธอจะเป็นคู่หูคนใหม่ที่มาแทนแฟลส

Gordon : พยานที่อยู่? เดนท์มีพยานที่อยู่หนึ่งคนทุกวันที่ในนี้เลย เขาบอกว่าอยู่บ้านตลอดช่วงเที่ยงคืนถึงตีสี่ กับภรรยาของเขา ไม่มีประโยชน์หรอกที่จะไปถามหล่อน
Essen : คุณคิดว่าเขาเป็นแบทแมนจริงๆเหรอผู้หมวด?
Gordon : มันเป็นไปได้ ที่แน่ๆเดนท์กระตือรือร้นกับหน้าที่พอ แต่มันจะต้องใช้มากกว่าพลังกายในการจะสู้ในแบบที่แบทแมนสู้ หรือในการจะเที่ยวไปไหนมาไหนในแบบที่เขาทำ แล้วไหนจะอาวุธพวกนั้น... ผมหมายถึง เขามีคลังแสงเลยนะ ยากจะซื้อได้ด้วยเงินเดือนของเดนท์

get around หมายถึงการไปไหนมาไหนอย่างเป็นอิสระ

Essen : เงินไงล่ะผู้หมวด บรูซ เวย์น (Bruce Wayne) เป็นผู้ชายที่รวยที่สุดในก็อธแธม คุณมาจากเมืองอื่น คุณอาจไม่รู้เรื่องนี้นะ แต่พ่อแม่ของเขาถูกฆาตกรรม โดยโจรข้างถนนนะถ้าฉันจำไม่ผิด ตอนนั้นเขายังเล็กอยู่เลย

เอสเซ่นส่งบุหรี่ต่อให้ลุงเจมส์

Gordon : ผมล่ะอยากจะจูบขอบคุณคุณซะจริง เอสเซ่น

Gordon : (ผมรู้สึกถึงรสชาติของลิปสติกเธอแล้วล่ะ จากบุหรี่)

ทันใดนั้นก็เกิดหวีดของล้อรถบดกับพื้นถนน รถบรรทุกคันนั้นพุ่งฝ่าไฟแดงมาอย่างรวดเร็ว

Gordon : (เล็บมือของเธอจิกลงบนเข่าของผม--- รถบ้านั่น อะไรของมัน)

Gordon : (บางทีมันอาจเล่นยา หรือว่าจะหัวใจวาย อาจจะทั้งสองอย่าง แต่นั่นไม่สำคัญหรอก เขากำลังหลุดการควบคุม เท้าของเขาต้องกำลังเหยียบบนคันเร่งอยู่แน่ๆ)

แล้วกอร์ดอนก็สังเกตเห็นหญิงชราท่าทางเหมือนคนเร่ร่อน เข็นรถเข็นข้ามถนนอยู่ กอร์ดอนพยายามจะขับแซงรถบรรทุก

Gordon : (โอ้ไม่-- หญิงชราคนนั้น ปล่อยให้เกิดขึ้นไม่ได้-- เร็วเข้า รถบรรทุก หลบไป--)

กอร์ดอนเปิดประตูรถ แล้วสั่งให้เอสเซ่นคุมพวงมาลัยแทน ในขณะเดียวกันแบทแมนก็กำลังโดดลงมาแล้ว

กว่าที่กอร์ดอนจะเกาะกับประตูรถบรรทุกและเอื้อมไปยังพวงมาลัยรถได้ก็ดูเหมือนจะสายไปแล้ว แต่แบทแมนเองก็โหนกับเสาไฟฟ้าลงมาพอดีเช่นกัน

Gordon : (บ้าชิบ ไม่ทัน--ไม่ทันแล้ว ผมเอื้อมไม่ถึง มันจบแล้ว--ผมล้มเหลว)

ในขณะที่กอร์ดอนยังเกาะอยู่กับขอบรถ แบทแมนก็โดดเข้ามา ผลักเอาตัวเองและหญิงชราหลบไปได้อย่างหวุดหวิด

ลุงกอร์ดอนถูกเหวี่ยงหล่นลงจากรถ ศีรษะกระแทกพื้นจะสลบไปครูหนึ่ง ก่อนจะรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง

Gordon : (ผมสลบไปนานแค่ไหน ไม่นานสินะ เอสเซ่น... เอสเซ่นจับเขาได้...)

Essen : อย่าขยับล่ะคุณน่ะ ผู้หมวด คุณโอเคมั้ย?

Gordon : ไม่ต้องสนใจผม อย่าละสายตาจาก...

Essen : ฉันเรียกคนมาสนับสนุนแล้ว-- โอ๊ย

แบทแมนได้จังหวะจับแขนเอสเซ่นแล้วโจมตีที่หน้า

Gordon : หยุด ไม่งั้นผมจะ...

Gordon : (นิ้วผมเคลื่อนไม่ได้เลย)

ตอนนั้นเองที่ตำรวจคนอื่นๆมากันเต็มไปหมด

ตำรวจ : ผู้หมวด เธอบอกว่าแบทแมน--- และแบรนเดน เขา--

Gordon : แบทแมน ไปตามตรอกนั่นแล้ว เขาอยู่โน่น

เสียงปืนรัวยิงดังไปทั่วบริเวณ ในขณะที่กอร์ดอนกำลังหอบเหนื่อย

Gordon : ช่วยหญิงแก่ไว้-- เขาน่ะ

Bruce : (พวกเขาคิดว่า-- ผมโจมตีตำรวจพวกนั้น-- คิดว่าผมเริ่มโจมตี กระสุนโดนขาผมนัดหนึ่ง อย่าสนใจมัน-- ทางตัน เหลือแค่หน้าต่างบานนั้น มันเป็นโอกาสเดียว ซื้อเวลาให้ผมได้นิดหน่อย)

แบทแมนจำต้องโดดทะลุเข้าไปทางหน้าต่างที่ปิดตาย ด้านนอกกอร์ดอนเข้าควบคุมสถานการณ์

Gordon : ห้ามใครยิงก่อนผมจะสั่ง ปิดด้านหน้าของตึกนั่นไว้-- เมอร์เคล ให้คนขึ้นไปบนหลังคา--
ตำรวจ : ผู้หมวด สายจากผู้บัญชาการครับ

Bruce : (หลังคา-- ถ้าผมไปถึงได้ก่อนพวกเขา ก่อนพวกเขาจะเรียกหน่วยสนับสนุนทางอากาศ)

Gordon : ผู้บัญชาการ ไม่จำเป็นต้อง-- แบทแมนไม่ได้ทำร้ายใครเลย-- ผู้บัญชาการ คุณห้ามให้แบรนเดน--

เสียงเฮลิคอปเตอร์กระพือใบพัดดังมาแต่ไหล ลุงเจมส์แหงนหน้าไปมอง บางอย่างที่ดูเหมือนระเบิดถูกปล่อยลงมาแล้ว...

Gordon : โอ้ไม่

Gordon : (ผู้บัญชาการไม่อยากจะพลาดโอกาส ส่งเพื่อนเขา แบรนเดน มาที่เกิดเหตุ เขาบอกว่าตรวจสอบตึกแล้ว บอกว่ามันถึงเวลารื้อถอนแล้ว และจะไม่มีใครต้องบาดเจ็บ ไม่มีใครนอกจากคนเร่ร่อนซักคนสองคน-- และแบทแมน--)

ระเบิดขนาดยักษ์ถูกทิ้งลงบนดาดฟ้าตึกที่กำลังลุกไหม้จนสว่างจ้าไปทั่ว แล้วอย่างนี้แบทแมนที่อยู่ข้างในจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย?

จบพาร์ท 2

***อ่านจบแล้วก็คอมเมนท์กันหน่อยสิเธอว์***

------------------------------------------------------------------------------------------

คุยกันท้ายเล่ม เล่มนี้เรียกได้ว่ามีหลายจุดที่ลำบากสำหรับแบทแมนมากๆเลย แต่ก็มีหลายๆฉากที่ badass มากๆ คนอ่านแอบได้รู้ด้วยว่าเวลาแบทแมนปรากฏตัวนี่ต้องทำเอฟเฟกต์ยังไง (ฮา) ผู้สปอยล์ชอบการลงสีของเล่มนี้มากๆเลย เหมือนกับว่าในกรอบเดียวสีจะออกโทนเดียวกันหมดเลย สำหรับเล่มต่อไปก็เป็นพาร์ทที่สามแล้ว ขอบอกก่อนเลยว่าผู้สปอยล์จะใช้เวลาแปลนานแน่ๆ เพราะเนื้อหาแน่นมาก ยังไงก็ติดตามแล้วก็เม้นกันด้วยน้า :)